Bu yazımızda, işverenin iş güvenliğine ilişkin sorumluluğunu belirleyen 6331 sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunun maddelerine ve bu maddelere bağlı Yönetmelikleri girmeden kısaca Yargıtayın iki kararını vurgulamak istedim. Bu kararlarda, 6331 sy. Kanun yayımlanmadan çok önce, 1978 tarihinde işverenin sorumluluğunun çerçevesinin Yargıtay tarafından net bir şekilde çizildiği görülecektir;
Yargıtay 10.HD, E.1978/2077, K.1978/7689, 31/10/78 tarihli kararında;
“Her işveren, işyerinde işçilerin sağlığını ve iş güvenliğini sağlamak için gerekli olanı yapmak ve bu husustaki şartları sağlamak ve araçları noksansız bulundurmakla yükümlüdür. Bu yükümlülüğü sadece önlem almakla yetinebileceği anlamı taşımadığı, alınan önlemlere uyulup uyulmadığını denetleme ve giderek önlemlere uyulmasını temin anlamında bulunduğu da kuşkusuzdur. Başka bir deyişle, işveren işyerinde, geniş anlamda doğmuş ve doğabilecek tüm tehlikeleri önlemek zorundadır. Bu zorunluluk sonucu olarak işyerinde işveren tarafından tam anlamı ile geniş bir kontrol mekanizması kurulmalıdır.”
Yargıtay 10.HD, E,K:2029/2140, 17/04/1984 tarihli kararında;
“İşveren işyerinde salt mevzuatın gerektirdiği önlemleri değil, kutsallaştırılması gereken insan yaşamına saygı çerçevesinde günümüz bilim ve teknolojisinin; öngördüğü önlemleri dahi almakla yükümlüdür. Çalışanların güvenliği KENDİ DİKKATLERİNE birakılamaz…”
Yargıtay 40 yıl önce sınırları çizmiş ve demek istiyor ki;
Bunu şu şekilde de ifade edebilir miyiz acaba? “işveren kendi çocuğunu çalıştıramayacağı bir yerde veya makinede başkasının çocuğunu da çalıştırmamalıdır.”
Sitemizdeki tüm yazı ve makalelerin telif hakları tarafımıza ait olup, kaynak ve site adresimiz belirtilerek kullanılabilir.
